Seyyid Kutub’u Neden Seviyorum?

Çünkü, göğsümde düğümlenip kalan ve zihnimde yoğunlaşan, ifade edemediğim pek çok şeyi dile getirdi. Onları Seyyid’in kalemiyle yazılmış olarak karşımda buldum. O, kalbimin sırlarını benden daha iyi ifade edebildi ve kendimle konuşmamı anlamamı sağladı.

Seyyid’i seviyorum çünkü beni Kur’an’ın gölgesinde yaşamaya yönlendirdi. “Bu, sadece tadına varanların bildiği bir nimettir .. Ömrü uzatan, bereketlendiren ve arındıran bir nimet.” Allah’ın, insan olarak, yaratıcı büyük Allah’ın kelamıyla bana hitap etmesinden ve O’nun sözlerini okuyabilmemden, ezberleyebilmemden, yazabilmemden ve tefsir edebilmemden daha büyük bir nimet olabilir mi?

Seyyid’i seviyorum çünkü beni zaman makinesine soktu ve kendimi “eşsiz Kur’an nesli” ile birlikte buldum. Bu neslin neden farklı olduğunu, bu büyük mesajı ufuklara taşıyacak liyakata nasıl sahip olduklarını anladım. Defalarca sahabe hayatlarını okudum ama Seyyid’in zaman makinesi beni onlarla beraber yaşamaya götürdüğünde, aklım ve kalbimle bu nesille yaşamayı başardım.

Seyyid’i seviyorum çünkü ondan iman üstünlüğünün ve İslam gururunun anlamını öğrendim. Onu okuduktan sonra anladım ki bu dini anlamaya ne kadar derinlemesine dalarsam, kendime olan güvenim o kadar artıyor ve cahiliyenin yeryüzünde kaynadığını ve halkının küçük ve cılız ilgilerinin ne kadar değersiz olduğunu o kadar net bir şekilde anlıyorum.

Seyyid’i seviyorum çünkü onunla Müslüman kimliğimi keşfettim; küçük işlerden arınan ve inancıyla başkalarından ayrılan bir kimlik… Anladım ki ben kaybolmuş insanların sürüsüne değil, Adem’den Nuh’a, Muhammed’e kadar ve binlerce elçiyle bu yüce yolda yürüyen en üstün ve büyük insanlara aidim. Onlardan sonra ise tarihteki en iyi nesle, sahabelere, insanların içinden çıkarılmış en hayırlı ümmete aidim. Bu aidiyetle, Seyyid ile birlikte “Müminin akidesi onun vatanıdır, kavmidir, ailesidir… Ve böylece insanlar yalnızca ona odaklanırlar, hayvanların otlak ve sürü için toplandığı gibi değil!” anladım.

Bu kimlik ile diğer aidiyetler arasında belirgin ve net bir çizgi olduğunu öğrendim, ne bir köprü, ne de gri alanlar var. “(Sizin dininiz size, benim dinim bana)” Yarı yolda buluşma yoktur, ne kadar cahiliye İslam örtüsüne bürünse ya da bu başlığı iddia etse bile. “Cahiliye, cahiliyedir; İslam ise İslam. Aralarındaki fark büyük, ve yol cahiliyeden bütünüyle çıkıp bütünüyle İslam’a yönelmektir.”

Seyyid’i seviyorum çünkü onunla Allah’ın kelimesinin en yüce olması ve dinin bütünüyle Allah’a ait olması anlamını öğrendim. “Kendisinden önceki kitabı doğrulayan ve onu koruyan” anlamını anladım. İslam, insanların ruhlarında ve kalplerinde etki yaratmak için fırsat arayan bir din olarak gelmedi; o, hakim olmak ve hükmetmek için geldi. Allah’ın kelimesi en yüce olmalı, dinin otoritesi hakim olmalı ve tüm cahiliye adetleri ayaklar altında olmalıdır.

Seyyid’i seviyorum çünkü onunla İslam’ın evrenselliği anlamını ve alemlere rahmet anlamını öğrendim. Seyyid’den önce bu evrenselliğin anlamını en fazla, Hristiyan misyonerler gibi ya da Tebliğ Cemaati usulüyle her türlü yönetim altında herkese barışçıl bir davet olarak anlıyordum. Ama Seyyid’den sonra anladım ki İslam, yalnızca bir ülke için değil, birden fazla ülke için değil, tüm dünyada yayılana kadar durmayan bir otorite olarak gelmiştir.

Seyyid’i seviyorum çünkü onunla bu dinin hayatın her alanındaki mutlak referansını öğrenip hazmettim. Bize kitap ve sünnetin referans olduğunu öğrettiler, ama biz onların sadece abdest, namaz, evlilik ve boşanma gibi konularda referans olduklarını düşündük. İbrahim Peygamber’in “De ki: Benim namazım, ibadetlerim, hayatım ve ölümüm alemlerin Rabbi olan Allah içindir” sözünün anlamını, Seyyid’in bana bu dinin en yüce otoritesinin ne olduğunu gösterene kadar anlayamadım.

Seyyid’i seviyorum çünkü ondan öğrendim ki doğru inanç sadece teorik metinler değil, gerçek sonuçları ve duygularda, sözlerde, davranışlarda ve tutumlarda yansımasıyla birlikte gelir. Ondan saf tevhidin sadece sözlü bir ezber olmadığını, Allah’tan başka her şeyden tamamen kurtulmak olduğunu öğrendim. Bu yüzden neden şehitlerin efendisinin zalim bir yönetici karşısında hak sözü söyleyen kişi olduğunu anladım, çünkü bu makamda hak sözü söylemeye karar veren kişi, Allah’tan başka hiçbir şeyin önemi olmadığını ve hiçbir güç ya da irade olmadığını kesin bir şekilde anlamalıdır.

Seyyid’i seviyorum çünkü ondan öğrendim ki gerçek özgürlük, Locke veya Hobbes’un özgürlüğü değil, Allah’tan başka her şeyden kurtulmak demektir. Seyyid’den öğrendim ki şehvetlere, arzulara ve insan kanunlarına boyun eğmek özgürlük değil, ne kadar süslü ve güzel görünüyor olursa olsun, başka bir tür köleliktir.

Seyyid’i seviyorum çünkü ondan öğrendim ki gerçek adalet, ancak Allah’ın şeriatıyla olabilir; hiçbir insan yasası göklerin adaletine denk olamaz. Dünyanın en tarafsız hukuk sistemlerinde bile yargıçlar ne kadar gayret edip adaletle karar verirlerse versinler, onların hükmettikleri kanunlar insan yasalarıdır ve göklerin adaletiyle kıyaslanamaz.

Seyyid’i seviyorum çünkü ondan öğrendim ki zalimlere küçümsemek gerektiğini ve onların gücünün aslında sadece kendilerine “halk” denilen koyun sürüsünün zayıflığından kaynaklandığını fark ettim. “Zalim aslında güç ya da otorite sahibi bir birey değil; gerçekte, ona sırtını veren, boynunu uzatan, başını eğen ve onurundan ve haysiyetinden vazgeçen cahil ve itaate alışmış kalabalıklardır.”

Bunu, Seyyid’in kişiliğinde gördüm; hakim ona “Nasır’ı öldürmeye teşebbüs etmekle suçlanıyorsun” dediğinde, “Nasır’ı öldürmek küçük bir hedeftir. Biz, Nasır gibilerin çıkmadığı bir millet inşa etmeyi hedefliyoruz” cevabını vermiştir.

Seyyid’i seviyorum çünkü ondan bu dine ve onun getirdiklerine gurur duymayı öğrendim ve bazı Müslümanların savunma ve utanma eğilimlerini, yenilgi psikolojisini küçümsedim. “İslam’da utanılacak hiçbir şey yoktur, savunmak zorunda kalacağımız bir şey yoktur, başkalarına gizlice yaklaştıracağımız bir şey yoktur, ya da onun gerçeğini açıkça söylemekte tereddüt edeceğimiz bir şey yoktur.”

Seyyid’i seviyorum çünkü bu dinin insanlara bir rehber olduğunu, insan kapasitesiyle ele alındığını öğrendim. Bu, gerçekçi bir metodoloji; onu uygulamak, yaymak ve uğrunda cihat etmek bizim sorumluluğumuzdur, bizim çabamızla ve insan kapasitemizle. Peygamber Muhammed (sav) bile mucizelerle değil, kendi cihadı ve arkadaşlarının cihadıyla zafer kazandı. Mekke’de on üç yıl bekledi, Uhud’da başına gelenlerle yüzleşti, Hendek’te kuşatıldı ve Huneyn’de ordusu neredeyse bir felaketle karşılaştı.

Allah’ın kelamı üzerine Seyyid’in yorumunu okuduğumda neşelenir ve yüksek bir semada uçuyorum: ” Düşmanınıza iki mislini verdirdiğiniz kayıp kendi başınıza gelince “Bu nereden başımıza geldi?” mi diyorsunuz? De ki: “O, kendinizdendir.” Doğrusu Allah her şeye kadirdir.” (Al-i İmran, 3:165).
Ve biliyorum ki biz de diğerleri gibi Allah’ın yasalarına tabiyiz; Müslümanlar için Allah’ın yasalarından bir istisna yoktur. (Allah’ın yasasında bir değişiklik bulamazsın, Allah’ın yasasında bir sapma bulamazsın.) Seyyid’i seviyorum çünkü o, yumuşaklığı ve yenilgi ruhunu reddediyor ve Müslümanın her durumda üstün bir ruh haliyle hareket etmesini istiyor. Çünkü “Bu dinin fıkhı, kitaplar ve soğuk kağıtlarla uğraşanlardan alınamaz” ve “Kolay bir davayı her zayıf üstlenebilir, ancak zorlu ve çetin bir davayı sadece güçlüler üstlenir ve sadece en sağlamlar başarabilir” dediği için. “Cihadın bedelini ödemeyen, oturmanın bedelini ödeyecektir” dediği için. Ve “Eğer İslam’ın etkili olması isteniyorsa, İslam’ın hükmetmesi zorunludur; bu din, manastırlara ve tapınaklara çekilmek ya da kalplerde ve vicdanlarda saklanmak için gelmedi” dediği için. Ve “Abdestin bozulması konusunda fetva isteyen, ancak İslam’ın bozulması konusunda fetva istemeyen Amerikan tarzı bir İslam” isteyenlere karşı olan öfkemde Seyyid’in beni nasıl rahatlatmış olduğunu düşünüp anladım.

Seyyid’i seviyorum çünkü onun sertliği, ciddiyeti, meydan okumaları ve kararlı inatçılığına rağmen, İslam çerçevesinde sevgi anlamları üzerine duygusal yorumlarında olağanüstü bir zarafet vardı. Peygamberimiz (sav)’in Hatice ve Aişe’ye olan sevgisi, sahabelerine olan sevgisi, ifk hadisesiyle başa çıkması, Cüveyriye ile evliliği, kızı Zeynep’e karşı olan yumuşaklığı ve Ebu’l-As olayında nasıl davrandığı üzerine yaptığı yorumlarla beni çok etkiledi.

Seyyid’i seviyorum çünkü onun cihat, savaş, izzet ve üstünlük anlamları üzerine konuşması zihninizi ele geçirirken, manevi terbiye üzerine yaptığı konuşmalar kalbinizi fetheder, duygularınıza hâkim olur ve ruhunuzu huşu içinde dalgalandırır; tasavvufun manevi halleri veya ariflerin vecdi gibi şeylere ihtiyaç duymazsınız. Seyyid’in, tasavvufun safsata ve hurafelerinden, mutezilenin kuruluğundan arındırılmış, saf sünnî metodu ruhani olarak benim için nasıl bir uçuş yaşattığını itiraf ediyorum. “Medaricu’s-Salikin” ve “İhya-u Ulumi’d-Din” kitaplarını seviyorum, ama bu kitaplar beni Seyyid’in ruhani uçuşları kadar etkileyemiyor.

Seyyid’i seviyorum çünkü en zor tevazu türünü, yani entelektüel tevazuyu başardı; sürekli olarak müftü veya ilmî bir otorite olmadığını tekrarladı ve “Fi Zilalil Kur’an” kitabını tefsir olarak nitelendirmeyi reddetti, böylece şer’i bir otorite sorumluluğunu üstlenmek istemedi. Sonrasında ise, önceki yazılarında sahabelerden bazılarına yönelik aşırılık ve edebi anlamlardaki rahatlığı konusunda geri adım atarak tevazuyla hakikate döndü ve hayatının sonunda önceki kitaplarına bakılmamasını, İslam’ın saflığı konusunda net bir görüş edinmeden önce yazdıklarının dikkate alınmamasını tavsiye etti.

Seyyid’i seviyorum çünkü o, üstünlük, direniş, izzet ve onurun, manevi yönlerin örneğiydi. “Allah ile çalışmaktan dolayı özür dilemeyeceğim” ifadesi beni etkiliyor. “Namazda Allah’ın birliğine şehadet eden işaret parmağı, zalim bir hükümdarın hükmünü kabul eden bir kelime bile yazmaz.” ifadesi de beni etkiliyor. “Neden merhamet dileyeyim? Hak ile hüküm giydiysem, hak hükmünü kabul ederim; batıl ile hüküm giydiysem, batıldan merhamet dileyecek kadar küçük değilim.” ifadesi de beni etkiliyor. “Şehit, Allah’ın kanununun kendi hayatından daha değerli olduğunu ispatlayan kişidir.” ifadesi de beni etkiliyor. İdam edileceği zaman saray alimi ona kelime-i şehadet telkin ettiğinde “Beni buraya getiren ‘La ilahe illallah’ değil mi?” ifadesi de beni etkiliyor. Allah aşkına, davası uğruna Rabbi ile buluşmayı arzulayan kişinin iman gücünden, sağlam psikolojisinden ve davasına olan bağlılığından şüphe eden birisi olabilir mi?

Ve son olarak, onu seviyorum çünkü kendisini isimlendirmeden geleceğini öngördü; “Bin yıl yaşasa bile davasına hizmet edemeyecek nice şehit var ki, davasını şehitliği ile savundu.” dedi. “Eğer beni öldürürlerse, kelimelerim daha güçlü olacak.” dedi. “Fikirlerimiz ve kelimelerimiz, uğrunda ölene veya onları kanla besleyene kadar cansız kalır; o zaman dirilirler ve yaşayanlar arasında yaşarlar.” dedi.

Onu seviyorum çünkü kendisini ünlü şiiri “Kardeşim, sen duvarların ardında özgürsün” ile övdü; “Allah bizi davası için seçti ve biz de onun yolunda yürüyeceğiz” dediği şiirinde, “Bizden bir kısmı, vaat edilen vakitte ölmeyi seçti ve bir kısmı da sözünü yerine getirmek için hayatta kaldı…”

Ve Allah onun gözünü aydınlattı; yeryüzünü dolduran ve cahiliye liderliğini şaşırtan bütün cihad hareketlerinde büyük bir rol oynadı… Ve Allah emrinde galip olandır; ancak insanların çoğu bunu bilmez…

Yazar: İhsan el-Fakih

Tercüme: Ahmet Ziya İbrahimoğlu
08.09.2024 OF