Sinvar ve Son Sahne ..

“Sinvar ve Son Sahne ..”

“Eğer kendi sonunu kendisi çizip belirleyebilseydi, şehid komutan Yahya es-Sinvar, kendisini böylesine ibretlik bir şekilde ölümsüzleştiremezdi; onu halkın ve tarihin hafızasında parlak bir yere sahip bir mücadele ve direniş simgesi haline getiren bir son oluşturamazdı.”

Altmışını aşmış bir yaşlı, yıkılmış evin enkazları arasında bir kanepeye oturmuş, aldığı ölümcül yaralarla hayatının kalan nefeslerini alıp veriyor. Uzun saatler boyunca işgal ordusunun askerleri ve modern teçhizatlarıyla savaştıktan sonra, siyonist korkaklar bir insansız hava aracını binaya gönderir, o ise güçsüz başını çevirip bakar ve elindeki sopayı insansız hava aracına atar. Siyonistler o yere ancak tekrar bombaladıktan sonra girebilirler ve bu kahramanın bizzat Yahya es-Sinvar olduğunu, adını duyunca titredikleri adam olduğunu da bilmezler.

Bu Sinvar’ın hayatındaki son sahne, hafızalarda eski direniş öykülerini ve bu sahneyle örtüşen coşkulu şiirleri canlandırdı. Vücut organları olarak çaresiz olduğu halde, elindeki son imkanla vurmaya devam ettiğini ve sopasını insansız hava aracına attığını gören, onun direniş ilkesini son nefesine kadar yaşatmaya çalıştığını fark eder. Tarihten, gözleri görmeyen şair Yahya bin Yusuf el-Ensari es-Sirsari’nin, Hülagu’nun ordusuyla Bağdat’a girdiğinde taşları hazırlayıp onlara attığı anı hatırlatır. Bir grubu taşlarıyla yaraladı ve onlar ona ulaştığında birini bastonuyla öldürdü, sonra kendisi öldürüldü. Bu, düşmanla mücadelede elinden gelen her şeyi yaparak Allah’a karşı mazeretini sunduğu bir andı.

Kaderleri takdir eden Allah’a şükürler olsun, işte zamanımızda aynı ismi taşıyan bir başka kahraman: Yahya es-Sinvar; Ölümcül yaralarla kalkması engellenmişti ama insansız hava aracına sopasıyla vurdu. O an vuruşun faydasını sormadı, fakat özgürlükçü ruhlar her zaman mücadelelerine hizmet eden herhangi bir aracı sonuna kadar kullanırlar. Kanı akarken, vücudu parçalanmışken teslim bayrağını kaldırmadığını gören, direnişin simgesi Ömer Muhtar’ın düşmanına zincirler içinde söylediği şu ünlü sözü hatırlayabilir: ‘Biz teslim olmayız, ya kazanırız ya da ölürüz.’

Kırılmış sağ eliyle kanı durdurmak için bastırırken, savaşa devam etmek için çabalıyordu. Belki de bu sahne, Filistinli şair Mahmud Derviş’in şu dizelerini hatırlatır: ‘Kolun düştü, onu yerden al… Düşmanına vur… Kaçış yok.’

Sinvar’ın son sahnesi, işgalin ve onunla saf tutan normalleşme yanlılarının bütün iddialarını yıktı. İşte bu Sinvar, tünellerde saklandığı, adamlarını meydanlarda ölüme terk ettiği ve Gazze halkını açıkta ölüme bıraktığı iddia edilen kişi. İşte bu Sinvar, hayatını korumak için etrafını İsrailli esirlerle sardığı söylenen kişi. İşte bu Sinvar, kadın kıyafetleriyle halkın arasında saklandığı iddia edilen kişi. İşte bu Sinvar, Gazze’den güvenli bir çıkış yolu aradığı iddia edilen kişi. Sonu, beklenmedik bir şekilde, beyaz sayfasını arındırdı ve şerefli sonu, tek bir açıklama yapmadan bütün yanıltıcı hikayeleri yıktı. İşte Sinvar, ön saflarda savaşan, son ana kadar savaş kıyafetleriyle, yerin üstündeydi; yerin altında değil.

Sinvar’ın hayatının son sahnesi bir askerin sızdırmasıyla ortaya çıktığında, işgal kendini bu durumu yönetmekte zor buldu. Sinvar’ın sonunu çarpıtmaya yönelik hiçbir girişimde bulunmadı. Bu sahne, Netanyahu’nun bu Filistinli kahramanın utanç verici bir sonunu uydurma kapısını kapattı. Bu, işgal için ölümcül bir darbe oldu çünkü sahne, Sinvar’ı ölümünde bile eşsiz bir kahraman yaptı ve ölümüne rağmen zafer siciline eklendi. Öyle ki bir İsrailli gazeteci, Sinvar’ın sonu hakkında, içinde bastırılmış bir öfkeyle şöyle yazdı: ‘Üzücü ama gerçek şu ki, ölümünde bile kazandı.’

Bu sahne, içerde ve dışarda, doğuda ve batıda kitlelerin ve ünlülerin kalemlerini harekete geçirdi; bu eşsiz kahramanlığı kaydetmek için. Normalleşme kucaklarına düşenler ve Filistin direnişini dünyanın tüm felaketlerinden sorumlu tutanlar dışında ters yönde yazan kimse olmadı. Onlar bu konuda Siyonistlerden bile daha Siyonist oldular.

Sinvar’ın son sahnesi, bu adamın şehadet aşkını tercüme etti ve taçlandırdı. Ölümden korkmadığını, sadece, direniş meydanlarında ölmek yerine, hastalıktan ya da bir araba kazasında ölmekten korktuğunu açıkça ifade eden kişi oydu. Sinvar, sokaklarda yürüyerek düşmana meydan okuyordu ve düşmanın onu hedef almasının onun için sunulabilecek en güzel hediye olduğunu söylüyordu. Sinnvar’ın yıkıntılar arasında bir kanepeye oturduğu son sahne, hafızalarda, enkazlar arasında benzer bir şekilde oturduğu başka bir sahneyi canlandırdı. Sanki bu adama düşmanlarına meydan okumak için bu oturuş yazılmış gibiydi. Sanki şöyle diyordu: ‘Biz hep burada olacağız, bu bizim tahtımız, yerimizi terk etmeyeceğiz.’ Ya da: ‘Yaralara ve enkazlara rağmen biz kazanacağız’

Sinvar’ın hayatının son sahnesi, bizim neslimize ve gelecek nesillere direniş yolunun izzet, onur ve yücelik yolu olduğunu ilham edecek, yürüyenler kendi gözleriyle zafer işaretlerini göremeseler bile.

Bu sözler Sinvar’ın şahsını yüceltmek için değil, sayfaları süslemek için yazılmış duygusal sözler de değil, ama bu mücadeleci adamın bir direnişçi, esir ve şehit olarak ömrünü geçirdiğini ve onun gibi kahramanların bu nesillerin rol modelleri olarak kabul edilmesi gerektiğinin bir kabulüdür. Atlı indi, günün birinde onların ihanetinden dolayı gözyaşı döktüğü bazı soydaşlarının oyunlarından kurtulup rahatladı. Onun, İran ve İsrail devleti lehine çalışmakla suçlanmasından da kurtuldu. Bu ümmetin kendi değerini, yerini, dostunu ve düşmanını tanımadığı bu zayıf haline duyduğu kalp sızısından da kurtulup rahatladı. Ebu İbrahim kurtulup rahatladı ve tarihe bu son sahneyi bıraktı. “Allah, mutlak hüküm sahibi ve işinde galip olandır, ama insanların çoğu bunu bilmezler.”
İhsan al-Fakih

Tercüme: Ahmet Ziya İbrahimoğlu
21.10.2024 Üsküdar